Mirjam: ‘Die brief aan mijn jongere ik was zo cool!’
Miriam (23) is derdejaars student International Development aan hogeschool Van Hall Larenstein. In het najaar van 2022 volgde zij het Life Worth Living-programma, als onderdeel van haar studie. Als afsluiting van dit programma kreeg zij een bijzondere opdracht: ze moest een brief aan haar ‘jongere ik’ schrijven. Miriam vertelt wat dit met haar deed.
Je had vanuit je studie al ervaring met andere zelfontwikkelingstrajecten. Wat vond je van het Life Worth Living-programma?
“Als onderdeel van onze studie moeten we elk jaar een zelfontwikkelingstraject volgen. Sinds vorig jaar is het Life Worth Living-programma onderdeel van zo’n traject. Het programma duurt een half jaar en bestaat uit hoorcolleges, werkcolleges en schrijfopdrachten.
Bij veel andere programma’s moesten we zelf leerdoelen opstellen en moesten we bijhouden wat we vervolgens allemaal deden om die doelen te halen. Dat kon best stressvol kon zijn. Maar het Life Worth Living-programma is erg relaxed. We kregen bijvoorbeeld een lezing, waarna we in kleinere groepjes moesten napraten. Dan werden we niet gedwongen om iets te bedenken en te zeggen – we werden gestimuleerd om na te denken over bepaalde kwesties, in een relaxte gespreksomgeving. Het programma draaide om de vraag: wat is het goede leven? Wat is a life worth living? We keken naar veel verschillende vragen, die ons door dit programma heen begeleidden. Hoewel ik niet zeker weet wat dan precies de antwoorden op die vragen zijn, voelde ik me er relaxed bij.
“Dit programma draait om de vraag: wat is het goede leven? Wat is a life worth living?”
Bij dit programma werk je vaak samen en ga je met elkaar in gesprek. Ik vond het fijn om zo samen te werken. Sommige deelnemers voelden zich wat minder op hun gemak wanneer ze zich moesten uitten in een grote groep, of wanneer ze moesten spreken voor een groep. Zoiets kan dan lastig zijn. Voor sommige activiteiten werden we opgedeeld in kleinere groepen. Bijvoorbeeld toen we aan het eind een brief aan onszelf schreven. We kregen de tijd om zelfstandig te schrijven, en kwamen daarna in groepjes van vier bij elkaar om samen met een mentor te praten over de opdracht.
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Jullie kregen een bijzondere eindopdracht. Hoe heb je deze opdracht aangepakt?
“Als eindopdracht moesten we een brief aan onze ‘jongere ik’ schrijven, alsof we al ouder en wijzer waren. Dat is niet hoe je normaal gesproken een brief aan jezelf zou schrijven… Het was interessant, omdat je daarvoor moest nadenken over jezelf en over je leven. Over de toekomst zoals je die voor je ziet, om vervolgens te reflecteren op hoe je leven dan nú in elkaar zit. Vervolgens moest je tot conclusies komen over wat je dan had geleerd. Dat was aanvankelijk een hele klus. Maar ik besloot gewoon wat te gaan schrijven en zodoende kwamen de gedachten vanzelf.
En het was zo cool! Natuurlijk weet je niet wat er daadwerkelijk gaat gebeuren in de toekomst, dus denk je na over wat jij wilt dat er gaat gebeuren. Dat was leuk, om alvast vooruit te kijken en na te denken over je doelen in het leven. Voor deze brief moest je zowel terugkijken als vooruitkijken. Ik schrijf wel vaker brieven aan mezelf, maar nog nooit op zo’n manier als deze.”
“Het schrijven van een brief aan je ‘jongere ik’ was zo cool! Daarvoor moest je nadenken over de toekomst zoals je die voor je ziet, om vervolgens te reflecteren op hoe je leven dan nú in elkaar zit”
Heb je iets geleerd of meegenomen van die opdracht?
“Eén van de conclusies waar ik mee kwam in mijn brief, was dat ik mijn weg wel zal vinden. Alles zal op zijn plaats vallen. Alles komt goed, weet je. Toen ik zogenaamd terugkeek op mijn leven, alsof ik een oud omaatje was, zittend in een luie stoel… dat is wat ik toen bedacht. Ik keek terug op mijn leven en het bleek dat het hele plaatje klopte. Achteraf leek alles logisch. Zelfs dingen die nu zo verwarrend zijn; die niet logisch zijn. Nu weet ik nog niet waar ik heen moet en voel ik me soms een beetje verdwaald – en toch weet ik nu dat ik uiteindelijk mijn weg zal vinden. Het gaf me een veilig gevoel: weten dat alles goed komt, zelfs als dingen niet gaan zoals ik nu denk dat het moet gaan.
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Je kunt nog steeds een heel goed leven tegemoet gaan wanneer in het hier-en-nu niet alles gaat zoals jij denkt dat het moet gaan. Al helemaal nu ik bijna klaar ben met mijn studie en ik constant moet nadenken over mijn toekomst. Het kan zo stressvol zijn om daar bepaalde keuzes in te moeten maken. Maar toen ik voor de brief deed alsof ik terugkeek op mijn leven, voelde ik me juist zo ontspannen. En dat was zo fijn!
“Nu weet ik nog niet waar ik heen moet en voel ik me soms een beetje verdwaald – en toch weet ik dat ik uiteindelijk mijn weg zal vinden”
Het was goed om deze brief aan mijzelf te schrijven. Ik heb dan wel wat conclusies getrokken, maar het is niet dat alles nu logisch is. Of dat alles helder is. Maar het was in elk geval fijn om nieuwe methodes te leren om stil te staan bij mijn leven en te reflecteren. Waaronder zo’n opdracht als deze. Een proces waarbij je alvast bewust vooruitdenkt. Dat doe je normaal gesproken niet.”
Ben jij geïnteresseerd in het Life Worth Living-programma? Of wil jij het ook op jouw onderwijsinstelling (laten) aanbieden? Lees hier meer of download de flyer.
