Het is de Maand van de Filosofie. In dat kader organiseerden wij de afgelopen weken een blogwedstrijd met als thema: ‘Ik stuntel, dus ik ben’. Het thema van de filosofiemaand. Van de ingezonden blogs plaatsen wij er deze maand twee. Om te beginnen deze blog van Annette Akkerman, die een ontboezemend inkijkje geeft in haar eigen gestuntel. “Ik dans door de kamer en stoot met mijn arm een bloemenvaas om. Vaas in honderdduizend stukjes, versplinterd door de hele kamer, geknakte bloemen en overal water. Zal ik het dan nooit leren?”
Koffie over het tapijt
Bewijs maar eens dat je geschikt bent als logistiek manager als het water van je jas rechtstreeks in je schoenen loopt en je haren piekerig alle kanten op staan. Ik draag mijn door de wind gehavende paraplu bij me als eens soort trofee. Zo van ‘zie, ik was wel voorbereid, maar kon ik weten dat deze stormvaste paraplu van een zodanig inferieure kwaliteit was, dat een beetje wind hem meteen aan gort zou blazen?’. Even nog koester ik de hoop dat ik door een secretaresse opgevangen word, zodat ik me op het toilet kan fatsoeneren voor een betere eerste indruk.
Met uitgestoken hand komt een goed in het pak zittende jongeman me tegemoet. Hij stelt zich voor als De Jong, mijn toekomstig leidinggevende. Terwijl ik snel de paraplu naar mijn linkerhand verplaats, glijdt mijn schoudertas naar beneden en blijft aan mijn onderarm bungelen. Met deze beperkte bewegingsvrijheid, steek ik mijn hand halfslachtig uit. De Jong reikt iets verder naar voren om mijn hand te pakken, als ik me realiseer dat mijn hand nat is. Ik trek mijn hand snel terug, om hem aan mijn natte jas droog te vegen en De Jong grijpt in het luchtledige. Van de weeromstuit begin ik te giechelen. De Jong blijft stoïcijns, pakt mijn jas aan en verlost me van mijn paraplu. Hij vraagt of ik koffie wil en neemt die voor me mee naar de gesprekskamer. Zo loop ik gelukkig niet het risico ook nog eens een volle kop koffie over het tapijt te gooien.
Lees ook: Ik stuntel, dus ik ben?
Het liefst zou ik wegvluchten
In de kamer zit een keurig gekapte en gemanicuurde HR-dame klaar, Elsemiek de Goede. Ik ben blij als ik zit. Dat voelt veilig. Dan merk ik dat ik toch wel nodig naar het toilet moet. Ik weet dat ik geen enkele vraag kan beantwoorden als ik steeds aan het toilet moet denken. Dus steek ik mijn hand op en vraag hakkelend of ik toch nog even naar het toilet kan. In één adem verontschuldig ik mij over de regen, en dat ik dan altijd heel nodig moet plassen. Op het toilet besluit ik er maar het beste van te maken en deze ervaring mee te nemen naar een volgende sollicitatie. Eenmaal terug in de gesprekskamer, zitten De Jong en De Goede in een geanimeerd gesprek, dat stilvalt als ik binnenkom.
“Vertel eens, overkomt dit je vaak?”
Mijn mond valt open. Ik wilde ze er net van gaan overtuigen, dat ik ondanks mijn intrede toch wel de juiste kwaliteiten heb voor de baan van logistiek manager. En dan moet ik nu gaan liegen dat dit een eenmalige situatie is.
“Nou nee, gelukkig regent het niet altijd zo hard.”
De Jong schijnt dit een gevat antwoord te vinden, aan zijn lach te horen. De Goede probeert haar gezicht juist in de plooi te houden. Het liefst zou ik wegvluchten. Dat is me waarschijnlijk aan te zien, want De Jong breekt het ijs met de ontboezeming, dat hij ook niet geheel ongeschonden aan de dag begonnen is. Hij wilde zijn peuter van drie behoeden voor een val met de kinderstoel, waardoor een bak yoghurt op zijn pak belandde. Hij vertelt dit zo levendig, dat ik spontaan begin te lachen.
Lees én luister: Geluk is gewoon mazzel, zegt Dirk De Wachter
Als enige stuntelaar
Toch aardig, denk ik, dat hij me in ieder geval niet als enige stuntelaar hier laat zitten. De HR-dame kijkt hem verbijsterd aan, alsof het beeld van haar collega, bedolven onder de yoghurt, niet strookt met haar eigen bevindingen.
“En nu jij, Elsemiek, wat heb jij vanmorgen uitgehaald?”
“Nou, eigenlijk niets. Het ging heel voorspoedig”, antwoordt ze. Om er haastig aan toe te voegen: “en dat gebeurt niet vaak.”
Ik voel me al wat beter. In ieder geval ben ik niet de enige die me een weg door het leven moet worstelen, als was het een hindernisbaan. Het zal me deze functie, waarbij ik een team van negen mensen moet coachen, niet opleveren. Maar ik houd in ieder geval niet een slecht gevoel aan dit gesprek over. Volgende keer beter.
Twee dagen krijg ik een telefoontje. Het is De Jong. Dat overvalt me, omdat ik eigenlijk verwachtte dat de afwijzing van mevrouw De Goede zou komen. Ik stotter haastig mijn verontschuldigingen voor het gesprek.
“Je hebt de baan”, onderbreekt De Jong mijn gehaspel. “Elsemiek zal je later bellen voor de formaliteiten, maar ik wilde het je graag zelf vertellen.”
Ik weet even niet wat ik moet zeggen, zo overtuigd was ik van de afwijzing.
“Dat had ik helemaal niet verwacht”, flap ik eruit.
“Waarom niet? Je hebt goede kwalificaties en je bent de juiste kandidaat.”
“Maar al dat gestuntel…”
Ook lezen: Misschien is de zin van het leven wel een knuffel?
Ach, in ieder geval ben ik door mijn gestuntel wél uit tachtig mensen geselecteerd! (Beeld: Giphy)
Van vlees en bloed
Terwijl De Jong zijn besluit toelicht, blijkt dat juist mijn entree de doorslag gaf. Het feit dat ik er gewoon voor uitkwam, dat het allemaal niet zo lekker liep, werkte niet tegen, maar mee! Als leidinggevende moet je aan je teamleden kunnen overbrengen dat je gewoon een mens bent van vlees en bloed. Dat neemt heel wat stress weg in de drukte van alledag. En in de logistiek loopt nu eenmaal niet alles op rolletjes. Het is goed om daar als leidinggevende de humor van in te kunnen zien.
De Jong rondt het gesprek af, ik bedank hem en leg de telefoon neer. Dan dans ik door de kamer en… stoot met mijn arm een bloemenvaas om. Vaas in honderdduizend stukjes, versplinterd door de hele kamer, geknakte bloemen en overal water. Zal ik het dan nooit leren? Ach, in ieder geval ben ik door mijn gestuntel wél uit tachtig mensen geselecteerd. En ze weten in ieder geval wat ze aan me hebben.
Deze blog werd ingezonden voor onze blogwedstrijd ‘Ik stuntel, dus ik ben’, in het kader van de Maand van de Filosofie. Meer informatie over Annette Akkerman is te vinden op haar eigen website.
Annette Akkerman
Annette Akkerman studeerde Scheikunde. Nu werkt ze bij Jacobs Douwe Egberts, waar zij verantwoordelijk is voor het ontwikkelen van koffieproducten voor de buitenshuis-markt. Annette probeert zo bewust mogelijk te leven. Zij houdt van reizen, wandelen in de natuur, schilderen, pianospelen en theater- en concertbezoek. In haar vrije tijd schrijft zij korte verhalen en gedichten.
