Ik red, jij redt, hij redt, wij redden.

Ook het blog van Nadine Boers is door de redactie gekozen uit de inzendingen voor de schrijfwedstrijd ‘Hoe zou ik de wereld redden?’. De lezer wordt als in een dagboek meegenomen van een eerlijke, persoonlijke worsteling naar een hoopvolle conclusie.

Macht en aandacht

Wat een verschrikkelijke vraag: ‘Hoe zou ik de wereld redden?’

5 dagen geleden

Mijn gedachten over macht en aandacht vliegen alle kanten op. Macht en aandacht trekken me aan en stoten me af tegelijk.  

Want ook ik denk soms: ‘Waarom grijpt niemand in, dit moet toch heel gemakkelijk op te lossen zijn? We leven toch niet écht in een samenleving en tijdperk waarin we duizenden mensen in Griekenland laten aanmodderen en barsten? Eigenlijk weet toch iedereen wel dat we onszelf naar de verdoemenis helpen met onze manier van leven die te luxe is, te veel gericht op eigen gemak en zelfontplooiing als hoogste goed? Dat moet anders en dat valt prima te organiseren. Zet er een paar daadkrachtige types neer met een lekkere dosis bestuurservaring, een vleugje charisma en..’ maar dat was niet de vraag van dit essay.

Wat zou ík doen? Hoe zou ik de wereld redden?

4 dagen geleden

Ik overweeg een variant van ‘Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn’. Het is namelijk bewezen heel waardevol om met iets meer betrokkenheid je gewone, dagelijkse leven te leven. Als we allemaal iets meer betrokken zijn op onze buren, zou de wereld een stuk mooier worden. Daar kan ik zeker wel een slag in maken. Het zal zelfs meer voldoening geven. Ook dat nog. Is dat het antwoord? Voor een deel zeker wel.

3 dagen geleden

Toch blijft de vraag rond macht trekken. Hoe zou ik de wereld redden? Gaat het eigenlijk wel om macht of aandacht? Bij mij is het vooral het verantwoordelijkheidsgevoel dat trekt. En duwt. Want het lijkt me veel te zwaar om de wereld te redden. Dat kan toch nooit. De nood is te groot. De problematiek is te complex.

Vanwege die complexiteit is het aantrekkelijk om te denken dat met macht of aandacht, dat met één druk op een knop problemen opgelost zullen zijn. Geen gedoe, geen trage processen. Gewoon een goede, wijze leider die het antwoord weet op moeilijke vragen, die uitkomst biedt, een betere tijd belooft. ‘Nu zijt wellekome..’

2 dagen geleden

En toch.. hoe welkom een redder ook is, de vraag ketst terug of we wel gered willen worden. Of ik wel gered wil worden.

Ik vrees dat ik ook hier bij een ‘wel en niet’ uitkom. Ik wil gered worden als ik het zelf niet meer weet. Als het mij te moeilijk wordt, wil ik gered worden. En van mijn lijden en mijn uitzichtloosheid wil ik gered worden. Maar als het wel binnen mijn mogelijkheden en bereik ligt, wil ik zelf redder zijn. Het zou zwak zijn en me beschaamd doen voelen om me te laten redden als ik het zelf prima zou redden.

Gisteren

Zo worstel ik met groot en klein, met zwak en sterk, met trots en schaamte, met mezelf en de ander.

Vooral worstel ik in m’n eentje.

Misschien moet ik gered worden van de gedachte dat ik het in mijn eentje zou moeten doen.

Ik kan de wereld niet redden in mijn eentje. Maar mogelijk kan ik wel wat bereiken samen met anderen?

Namen van vrienden poppen op, (oud-)collega’s, en ik denk ook aan m’n buren trouwens.

Als ik alle macht of aandacht had, dan zou ik koffie willen drinken met andere ‘machthebbers’ of bekende mensen die in de schijnwerpers staan. Ik zou in Nederland koffie willen drinken met Mark Rutte en hem vragen: ‘Hoe is dat nou om premier te zijn? Hoe doe je dat, zo’n verantwoordelijkheid dragen?’ En ik zou hem vragen om mij iets te leren van zijn pragmatisme en onderhandelkunst. Verder zou ik Gert-Jan Segers willen spreken over zijn inspirerende wijsheid en morele leiderschap. Wat zou hij nodig hebben om dit vol te houden en misschien nog wel verder uit te bouwen?

Buiten Nederland zou ik Barack Obama opzoeken, Desmund Tutu, Marilynne Robinson, Jacinda Ardern en..

Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik me realiseer dat het niet ontbreekt aan mensen met goede en mooie ideeën.

En toch zijn er nog steeds veel onoplosbare problemen. Ondanks alle wijsheid en mooie idealen is er onlenigbare nood.

Vandaag

Misschien kunnen wij mensen onszelf wel niet redden. Wellicht is dit erkennen het beste dat we doen kunnen. We moeten het doen met wat er is. Laten we dit in de ogen kijken. En elkaar.

Laten we elkaar vasthouden bij moeilijkheden, elkaars verhalen horen bij blijdschap en verdriet, elkaar bevragen of we gered zouden willen worden of niet. En laten we luisteren. Laten we proberen in machteloosheid dichtbij te blijven.

Ik denk aan Leonard Cohen: ‘There is a crack in everything, that ’s how the light gets in’.

Smeer de gebrokenheid niet te snel dicht.

Wijs niet op een Redder als iemand door jou vastgehouden wil worden.

Wijs op een Redder als iemand een redder zoekt.

———

Lees ook: Is de wereld wel te redden door theologe Janine Hoogendoorn
De inzending van Annette Akkerman: Lang leven het nietsdoen!
en van Louisa Weijenbergh: Arca Fusiles Terra