Laurens is getrouwd en hij gunt iedereen onvoorwaardelijke liefde bij één persoon. Renee koos voor polyamorie: ruimte voor meerdere liefdesrelaties naast elkaar. In een briefwisseling verkennen ze elkaars beweegredenen. Waar is herkenning, waar botst het en wat leren ze van elkaar? Dit is brief #3.

Waarom koos je hiervoor?

Van: Laurens
Aan: Renee
Amsterdam, 23 augustus 2021

Beste Renee,

Dank voor je brief en ook jouw openhartigheid!

Heel boeiend wat je schrijft over jouw keuze voor polyamorie destijds. Het was voor jou heel duidelijk geen keuze voor ‘ongebondenheid’. Het kwam haast meer toevallig op je pad. Vanuit de diepe gesprekken met je vriend ontdekte je dat monogamie geen cruciale waarde was en daarmee stond de deur als het ware open. En dat kon omdat er vertrouwen was en het idee van polyamorie dus niet bedreigde. Toch?

Maar daarmee zeg je nog niet waaróm jullie voor polyamorie kozen. Want ook als iets geen probleem is hoef je er nog niet aan te beginnen. Wat was de positieve reden om het daadwerkelijk te gaan doen? Wat dacht je er mee te winnen? En heb je dat er ook mee gewonnen?

Ook niet als het moeilijk wordt

Je vraagt waar polyamorie nou botst met mijn instelling en gevoel. Een heel belangrijk aspect is denk ik mijn geloof in de waarde van trouw. Leanne heeft mij beloofd: “ik-verlaat-je-niet-ook-niet-als-het-moeilijk-wordt”. Dat vind ik gewoon ongelofelijk. Ik durf het nog steeds bijna niet te geloven. Maar die belofte-van-liefde is een van de waardevolste dingen in mijn leven. Een soort rots of anker in een leven dat verder zo vloeibaar is.

“Als we dit als ideaal opgeven, wordt het nóg meer onbereikbaar. Ik voel dat polyamorie er een bom onder legt”

Een ‘kleinere’ belofte

Ik gun iedereen dat. Ik weet wel dat een relatie niet zomaar voor het oprapen ligt, maar als we dit als ideaal opgeven wordt het nóg meer onbereikbaar. Ik voel dat polyamorie daar een bom onder legt. Polyamorie sluit op zich natuurlijk niet uit dat je iemand zo’n belofte van trouw doet (“ik blijf bij je”). Maar kun je zo’n grote belofte wel naar meerdere mensen maken? Is dat überhaupt praktisch te doen? Kun je écht rekening houden met méér dan één partner, samen levenskeuzes maken over werk en kinderen en woonplek en zorg voor je ouders? Ik zie dat niet voor me. En dus, denk ik dan, doe je bij polyamorie iemand een ‘kleinere’ belofte: ik zal goed voor je zijn, en open zolang het duurt, zolang het werkt.

Lees ook: Wat ik als monogaam leer van polyamoristen

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

Een soort verlies?

Ik ben wel heel benieuwd of je dit herkent. Wat voor ‘belofte’ hebben jij en je partner elkaar (impliciet) gedaan?

En ook, als ik zo vrij mag zijn, ben ik heel benieuwd hoe je terugkijkt op je vorige lange relatie. Je had dus 7 jaar een monogame relatie. En later is die relatie uitgegaan, of overgegaan in een vriendschap. Was dat helemaal ‘oké’? Of was dat toch een soort verlies, iets waar je van tevoren niet voor getekend zou hebben? Zelf zou ik, als mijn relatie met Leanne zou stranden, dat zien als een ongelófelijk verlies.

Meer verbinding

Je schrijft trouwens dat polyamorie je destijds méér verbinding bracht, bijvoorbeeld met die gezamenlijke vriendin. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, maar heb er ook weer vragen bij. Daar wil ik nog wel eens over door willen schrijven. Maar dat is voor een latere brief!

Alvast dank voor je antwoord!

Groet!

Laurens

De andere brieven ook lezen? Je vindt ze hier: brief #1, brief #2, brief #4, brief #5, brief #6, brief #7, brief #8