‘Wat verwijderden we snel van elkaar’

Huwelijkse trouw is niet meer van deze tijd. Dat blijkt uit cijfers van het CBS. Pakweg 40% van alle huwelijken mondt uit in een echtscheiding. In dat cijfer zijn de verbroken geregistreerde partnerschappen niet meegerekend. Wat doet zo’n scheiding eigenlijk met je? Mark maakte het mee. In een aantal blogs blikt hij terug op de meest ingrijpende ervaringen rond zijn echtscheiding.

Het was nog maar een paar weken eerder dat we besloten hadden om uit elkaar te gaan, toen we bij een huwelijksviering in de kerk zaten. Haar neef trouwde. Niemand wist nog dat we gingen scheiden. Alleen onze ouders. En we hadden dat bewust zo gelaten. Ons ongeluk mocht hun geluk niet in de weg staan. Het moest hún dag worden.

Liefde kan je ontglippen

De dominee preekte over de liefde. En hij sprak ware woorden: “Liefde kan je zomaar ineens door de vingers glippen.” We keken elkaar aan en wisten wat hij bedoelde. Wat was het snel gegaan. Niet eens de aanloop naar de scheiding. Na alle gesprekken, de therapieën, afzonderlijk en gezamenlijk, en een korte periode even op onszelf kon dat haast niet meer een verrassing zijn.

Misschien ook interessant: Vreemdgaan… ben jij sterk of ga je voor de bijl?

Kort voor zijn echtscheiding zat Mark nog bij het huwelijk van de neef van zijn ex. Een wrang moment, schrijft hij. 

Alles werd snel anders

Na het besluit om uit elkaar te gaan ging het wel ineens heel hard. Sneller dan ik verwachtte. De verbondenheid die ik nog voelde bij het besluit werd razendsnel ontrafeld in amper drie weken. Toen we de eerste plannen maakten hoe we uit elkaar zouden gaan, leek drie weken wel heel snel om te vertrekken. Maar toen ik vlak na het besluit een paar dagen naar mijn ouders ging en terugkwam, voelde ik al dat alles veranderd was.

Er was geen ruzie of andere onenigheid. Wel waren we gericht op onze eigen toekomst en op alles wat daarvoor geregeld moest worden. De emotionele verbondenheid nam daardoor veel sneller af dan je in je eerste verdriet voor mogelijk houdt. Inderdaad, liefde kan je zomaar ineens, of althans heel snel, door de vingers glippen. En een besluit dat je huilend neemt, dat je helaas niet anders kan dan uit elkaar te gaan, verandert veel sneller dan je dacht in een overtuiging dat je nu wel uit elkaar móét.

Wachten op het onvermijdelijke

Het deed me denken aan die momenten dat we – nog maar een jaar samen – samen treinden vanuit onze ouders naar onze studentensteden op zondagavond. En dat ik dan nog één station extra meereisde. Ik had toch een OV-jaarkaart. Die vijftien minuten extra duurden soms langer dan het uur daarvoor. Omdat je wist dat er een einde kwam. Heel veel zeiden we dan niet meer; het werd op den duur ook een beetje wachten op het onvermijdelijke. Toen nog leuk. Maar nu niet meer. De drie weken duurden lang. En het was goed dat ze vertrok. Want het moest. Het kon niet anders meer. De stap was gezet. En daar ging ze.

Lees ook: De edele kunst van het elkaar écht beminnen

Liefde kan je zomaar ineens – of althans heel snel – door de vingers glippen, schrijft Mark. Tot het moment komt dat je wel uit elkaar móét.

Afscheid op en van een huwelijk

In die drie weken zaten we bij het huwelijk van haar neef. Hoe wrang, dat wij het nieuws van onze scheiding verborgen hielden. Eén van de ceremoniemeesters bij ons huwelijk, mijn nicht, deed precies hetzelfde. Ook zij scheidde kort daarna.

Lees ook: Waarom doorgaan als het vuur gedoofd lijkt?

Aan het eind van die huwelijksdag had ik niet zoveel zin in het dansfeest. En toch, ik kon nog één keer met mijn schoonfamilie doen alsof alles nog goed was. Toen we vertrokken ben ik bewust op de dansvloer mijn naaste schoonfamilie gaan opzoeken. Eén voor één heb ik ze gedag gezegd en bedankt. Meer dan ik normaal gedaan zou hebben. Maar ik wist waarom. Ik heb ze daarna nooit meer gezien…

Deze blog verscheen eerder op MijnKerk.nl en is met toestemming overgenomen.